#ELEKTROGIRL naar ISTANBUL (en terug)

Er was eens een beslagen-op-het-ijs-motarde, grafisch vormgeefster, fotografe, doorgewinterde reiziger, snuisteraar. Fervente kunst- en muziekliefhebster ook.
Er was eens haar idee, dat zon kreeg, rijpte en plots bloeide.

Het plan:
deze zomer rijd ik met een elektrische motor, gloednieuw en recht uit de doos, overland van Gent naar Istanbul en terug, een reis van zo’n 7000km. Een trage-snelle reis met een zee van tijd die door haar aard (±200km bereik = 9u opladen) veel ontmoetingen zal genereren en een zen mind zal vergen.
De reis is een soort test —bijvoorbeeld: hoe voelt het om tegelijk snel én geluidloos onderweg te zijn?—, een uitdaging op vele vlakken, en een vooral blik op de toekomst. Mijn reis wil veel meer worden dan enkel ‘een avontuur op een elektrobrommer’.
Sowieso lopen er een aantal rode draden doorheen. Een ervan is mijn master project fotografie aan het KASK dat gaat over grote emoties, portretten en interviews met onbekenden en bekenden in diverse culturen en landen. Een andere, die zichzelf aanbood door de stilte van de elektrische motor, én door de blik op de toekomst, is muziek. Niet zomaar ‘een volgeladen muziekdoos voor on the road’ maar een vat dat enkel hedendaags-klassiek en hedendaags nieuw-experimenteel moois bevat. Het wordt ook een test voor de gastvrijheid onderweg in Europa. Uit noodzaak want geen budget, dus ik maak van de nood een deugd, een soort onderzoekje.

Meer over het hele idee:
Dat elektrische voertuigen de toekomst zijn, daar ben ik van overtuigd. Gaea Schoeters (schrijfster en journaliste voor De Standaard) en ik waren laaiend enthousiast na het testen van de elektrische Zero-motoren een tijd geleden. Niet alleen de constant aanwezige, stevige power, de stilte, het gebruiksgemak, en de onwaarschijnlijk lage verbruikskost overtuigde ons, maar ook het aspect ‘geen onderhoud’. Weg met de oliewissels, de oververhitting, alle mogelijke motor-mechanische mankementen. Banden, remmen, vering, lampjes, en natuurlijk de elektrische componenten, maar verder niets.
Dit jaar is het uitgelezen jaar om hier ruchtbaarheid aan te geven. Nu is zo’n reis nog exclusief; volgend jaar zullen er zeker al enkele tochten ondernomen worden.
Dit is uiteraard niet de toepassing voor de meeste mensen, maar deze kleine reis doet dromen, triggert, trekt zeker een hoop aandacht, en bovenal toont de toekomst.
Ik ploos het internet erop na: op dit moment is er 1 lange afstandsreis aan het plaatsvinden in Amerika, nog niets in Europa, met een ‘standaard’ elektrische motor zonder support van volgwagens of extra zonnepanelen. Hoofdreden is het te kleine bereik, tweede is de afwezigheid van elektriciteit in afgelegen gebieden. Beide steekhoudend, maar toch. Op verschillende plaatsen wordt het hele idee zelfs ronduit weggelachen. Zelfs de hoofdimporteur van Zero Motorcycles voor Europa wenst dit project niet te ondersteunen. I will prove all wrong.

Voor mezelf wordt het ook een uitdaging. Op mijn arm staat ‘Life shrinks or expands in proportion to one’s courage’ getatoeëerd, een citaat van schrijfster Anaïs Nin. Ik reis al mijn hele leven, vroeger ook lang en alleen, met de rugzak en soms liftend, maar nog nooit alleen op een motor. Nadat Iris me in Pakistan van de weg opraapte in 1999 na een stevig ongeval, vind ik het best angstaanjagend om alleen op een motor onderweg te zijn. En sinds ik het onverdeeld genoegen heb gesmaakt om met ideale reismaatjes-liefjes onderweg te zijn, bedankte ik vriendelijk. Echter, nood breek wet, en niemand heeft op dit moment tijd om met me mee te rijden. Ik ga de uitdaging aan. Met bibber en branie.

Volg Trui op deze blog