Wachten op Gorro

Vier gasten, vier krukken, vier paar blikken die staren in de zaal.  Soms kwaad, soms vrolijk maar vaak bedreigend.  Ze wachten.  Het publiek wacht mee.  Soms ongemakkelijk lang … .  Als toeschouwer krijg je een unieke, bijna voyeuristische kijk op het leven van deze 4 jonge mannen.  Een bijna onbehaaglijk gevoel voert je mee in een schijnbare stilte die plots verandert in een spraakwaterval van seksisme, racisme, moederliefde en revolutie.  Wachten, vervelen, tijd om te doden, terwijl ze daar … op die krukjes (soms op de hoek van een straat, soms op het bankje in het park) wachten, wachten en wachten … en hopen …

De artiesten van NoMoBS hebben een dubbele achtergrond die ze gebruiken als een dubbel cultureel kapitaal. Ze mixen er lustig op los, op zoek naar een nieuwe artistieke stem “to voice the voiceless”.
Concept: SINCOLLECTIEF
Regie: Junior Mthombeni (SINCOLLECTIEF)
Tekst: Fikry El Azzouzi & NoMoBS
Spel: Yahya Affane, Saïd Boumazoughe, Salahdine Ibnou Kacemi en Mike De Ridder
Productie: Nadia Benabdessamad – Femke Hintjens – MAF
Techniek: Senne Mannaers – Arenbergschouwburg
Met speciale dank aan: Monty Kultuurfaktory, Stef Depover
UberGorro4LIFE Sedek Benabdessamad

Gorro betekent zoveel als rotjoch of krapuul en is waarschijnlijk afgeleid van het Spaanse Morro (Moor). Marokkaanse jongeren durven elkaar al eens uit te schelden voor Gorro.  Het is als scheldwoord nog het best te vergelijken met het Afro-Amerikaanse “Nigga”.

NoMoBS & SINCOLLECTIEF maken met “Wachten op Gorro” de brug tussen hiphop/spoken word en muziektheater.  Het stuk ging in 2013 als Work In Progress in première tijdens het Mestizo Arts Festival.

Waiting for Gorro (in English)

They do(not) belong ‘here’ nor ‘there’

Four dudes, for crutches, four pair of looks gazing into the hall. Sometimes angry, sometimes happy, but often threatening. They wait. The audience waits along. Sometimes discomfortly long. As a viewer you get a unique, almost voyeuristique look into the life of these 4 guys. An almost uneasy feeling carries you into an apparent silence that all of a sudden changes in a torrent of words of sexism, racism, mother love and revolution. Waiting, feeling bored, time to kill, while there… on those crutches (sometimes on the corner of the street, sometimes on a bench of the park) they wait, wait and wait… and hope…

The artists of NoMoBS have a double background that they use as a double cultural capital.  They passionately mix, in search for a new artistic voice “to voice the voiceless”.